Vintage lens: Meyer-Optik Görlitz Orestor 135mm f/2.8

De Meyer-Optik Görlitz Orestor 135mm f/2.8 is een goede vintage 135mm lens die scherpe beelden, een goede bokeh en een zeer solide metalen constructie biedt. De lens werd geproduceerd tussen 1966 en 1978, waarna het merk Meyer-Optik Görlitz verder ging onder de naam Pentacon.  
De Meyer-Optik Görlitz Orestor 135mm f/2.8 is dus eigenlijk de voorloper van de eerste versie van de Pentacon 2.8 135mm lens.

Het bijzondere van de Meyer-Optik Görlitz lenzen vindt ik het diafragma. Deze heeft over het algemeen meer bladen dan andere lenzen. Zo heeft de eerder besproken  Telemegor 400 mm f/ 5.5 maar liefst 19 bladen. De Orestor 135mm heeft er dan niet zoveel maar het diafragma heeft nog altijd 15 bladen en gaat  traploos van f/2.8 tot f/32.

De bouwkwaliteit van de Orestor 135mm is uitstekend en de lens presteert boven het gemiddelde in vergelijking met andere oude lenzen in deze prijsklasse. De scherpstelling en diafragma-instellingen zijn ergonomisch goed geplaatst en de metalen constructie, inclusief de zonnekap, voelt solide aan. Verder heeft deze lens een  "minimale" scherpstelafstand van 150cm en een gewicht van 515gr.

Net als de meeste andere Meyer-Optik Görlitz lenzen, creëert ook deze een aparte look en feel.
De kleuren, de bokeh en de scherpte niveaus zijn redelijk goed. Echter zoals veel vintage lenzen heeft deze geen multi-coating de kleuren zijn dan ook wat warm maar dat is gemakkelijk te corrigeren in bijvoorbeeld Photoshop of Lightroom.

De Orestor 135mm heeft een m42 schroefdraad en ik gebruik een M42 naar A-mount adapter ring van het merk Kipon.  Ook dit objectief heeft een onscherpte op oneindig. De onscherpte op oneindig kan ook komen doordat de adapter niet "diep" genoeg is. Er kan dan sowieso niet op oneindig worden scherpgesteld. Zie de twee foto's hieronder.

Links originele foto, rechts crop

Aan de rechter foto is duidelijk te zien dat de molen niet scherp is ondanks dat de lens op oneindig stond ingesteld. Diafragmeren helpt wel, maar dan moeten de lichtomstandigheden wel gunstig zijn.

Net als de Helios 44-2 is de Orestor 135mm dus meer geschikt voor dichtbij opnames. Heb je er dan niet zo veel aan? Dat is ook niet het geval, alles wat dichterbij is dan oneindig is prima geschikt. Voor mijn exemplaar heb ik € 95,00 betaald bij kamera.nl en dat is een redelijk goede prijs voor deze lens.

Straatfotografie gaat ook prima met deze lens.

 

 

Bij bewegende onderwerpen als vogels en vlinders
moet je wel geluk hebben bij het scherpstellen

Maar nog beter presteert deze lens als je nog dichterbij gaat. De mooie bokeh die wordt veroorzaakt door de 15 diafragma bladen komt dan veel meer tot zijn recht. De kortste afstand is wel 150cm
dus de term "dichtbij" is wel relatief.

 

De informatie over deze lens heb ik van vintage-camera-lenses.com en allphotolenses.com

Behalve de foto's van de camera zelf zijn alle foto's gemaakt met de Sony A99 en Meyer-Optik Görlitz Orestor 135mm f/2.8.

Vintage lens: Helios 44-2

A99 met Helios 44-2

De zonnekap is niet origineel.

De Russische Helios ("Гелиос") 44 is een van de meest geproduceerde lenzen ter wereld.
Hoewel de productie inmiddels gestopt, zijn er nog steeds enorme aantallen van deze lens in omloop waardoor het een zeer betaalbare en makkelijk te vinden lens is. Ik heb voor de mijne € 25,00 betaald en dan zat er nog een Zenith B camera aan vast.

De Helios 44 is een kopie van de Carl Zeiss Biotar 58mm. En hoewel de naamgeving misschien anders vermoeden, is de Helios-44 geen 44mm lens, maar een 58mm f2 lens en heeft een enkelvoudige coating.

  

 



De Helios 44 staat bekend om zijn aparte bokeh. In het Engels noemt met het vaak "Swirly". Ik heb er geen goede Nederlandse term voor maar de Engelse term zegt m.i. wel genoeg. Dit effect zie je vooral bij f/2.0. De scherpte is dan beperkt maar de achtergrond maakt dan weer veel goed.

Er zijn een aantal verschillende uitvoeringen van deze lens. Onder andere de eerdere 44 en de 44-2. Er is ook nog een 44M maar die heeft een iets ander diafragma en daardoor is de bokeh ook minder. 

Mijn Helios is de 44-2 deze is lichter en kleiner dan de Helios 44M. De minimale scherpstelafstand is ook iets korter en heeft geen manual/automatische diafragma knop. Verder heeft de 44-2 zes lens elementen en een minimale scherpstelafstand van 50cm. Het diafragma loopt van f/2.0 tot f/16. De lens weegt 221 gram.

De 44-2 heeft een m42 schroefdraad en ik gebruik een M42 naar A-mount adapter ring van het merk  Kipon.  In de praktijk is de 44-2 niet echt een standaard lens voor algemeen gebruik. Bij volle opening zijn de foto's zacht en wat onscherp je moet dan flink diafragmeren.

Voorbeeld 1

Dit voorbeeld geeft de onscherpte goed weer. Deze foto is genomen met volle opening, f/2.0 dus. Links de originele foto en rechts een crop op 100%. Beide foto's zijn S.O.O.C, oftewel Straight Out Of Camera wat betekend dat er niets aan bewerkt of gecorrigeerd is.

De onscherpte (op oneindig) komt doordat de adapter niet "diep" genoeg is. Er kan dan sowieso niet op oneindig worden scherpgesteld. De reden daarvoor is dat anders de achterkant van de lens tegen de spiegel van de camera kan komen wat dus schade kan veroorzaken. Met andere woorden het is dus een noodzakelijk kwaad. Om die reden zijn de spiegelloze camera's dan ook veel beter geschikt om met dit soort lenzen te werken en zijn er veel meer combinaties met lenzen te maken.

Voorbeeld 2

Bij dit tweede voorbeeld kan je goed zien wat voor verschil het diafragmeren maakt. Deze twee foto's zijn gemaakt van het zelfde onderwerp en zijn een 50% crop.  Links  f/2.0 en rechts de maximale f/16. Er is een duidelijk verschil. Helaas gaat de lens maar tot f/16 en niet tot f/22.

Wanneer je weet wat de limiet van deze lens is kun je er ook gebruik van maken. Je fotografeert dan maar wat dichterbij. Onder goede omstandigheden geeft de lens je een echte vintage look & feel.  
De foto hieronder is ook S.O.O.C, alleen maar vierkant afgesneden en met een witte border.
Het zou zomaar gemaakt kunnen zijn met je smartfoon en Instagram app.

De Instagram look & feel

De kracht van de lens zit echter in de close-up's. Hier wordt het pas echt leuk, de eerder genoemde "bokeh" komt hier dan goed tot zijn recht.
 

Ook bij f/2.0 is de lens al redelijk scherp (50% crop)

 

 

De informatie over deze lens heb ik van vintage-camera-lenses.com en allphotolenses.com

Behalve de foto's van de camera zelf zijn alle foto's gemaakt met de Sony A99 en Helios A44-2 

Vintage lens: Meyer-Optik Görlitz Telemegor 400mm f/5.5

Zoals ik al schreef in deze blogpost: Hasselblad lenzen op Sony camera's
zijn er niet veel adapters voor de sony A-mount maar na het succes van de Hasselblad adapter besloot ik de volgende adapter aan te schaffen. Het ging dit keer om de M42 adapter. De reden daarvan was dat ik al een paar jaar een oude telelens had liggen waar ik niets mee kon omdat deze een M42 aansluiting heeft en niet op een van mijn camera's paste.. 

De lens waar het om gaat is een  Telemegor 400 mm f/ 5.5 van Meyer-Optik. Dit oude Duitse merk uit Görlitz werd opgericht in 1896. In 1968 werd Meyer-Opitk ingelijfd door Pentacon, maar  is onlangs weer begonnen met het produceren van een aantal lenzen. De 400mm is echter een oudje en is geproduceerd ergens tussen 1952 en 1964.

Lens? dit is een lens!

De lens heeft een stevige uitstraling en is niet echt klein van stuk, 34 cm van begin tot eind. Samen met het gewicht van maar liefst 1,8 kilo mag deze lens met recht groot genoemd worden.
Wat verder opvalt is het diafragma, dat het van f/5.5 tot f/32 loopt is dan niet zo bijzonder maar het bestaat uit maar liefst 19 bladen! Ook gaat het traploos van f/5.5 tot f/32 dus wil je diafragma 8.7 of 23.3? dat kan, geen probleem.

19 bladig traploos diafragma

Het scherpstellen vergt een hoop van je pols, tussen 20 meter en oneindig is het al een halve slag en met een minimale afstand van 6 meter betekend het dat je sowieso wat afstand moet nemen tot je onderwerp.

De Duitse slag is wat anders dan de Franse slag.

De adapter die ik gebruik is weer van het merk Kipon, net als de adapter voor de Hasselblad en is dit keer gekocht bij CameraNu.nl

Qua gebruik is het lens waarbij je niet makkelijk en snel foto's maakt. De grote scherpstelslag maakt dat je wat tijd moet nemen en dus even snel voorbij vliegende vogels fotograferen zit er zo 1, 2,3 niet in, vooral als ze tussen de 10 en 150 meter van je af zijn. 
 
De eerste foto's zijn dan vooral van stilstaande objecten. Wat als eerste opvalt is de bokeh van deze lens op volle diafragma opening. Het doet denken aan een spiegellens. Ook is het beeld dan wat wollig. Bij verder diafragmeren verdwijnen beide effecten snel.


Op korte afstand heb je een beperkte scherptediepte en moet je het dan vooral van de eerder genoemde bokeh hebben.

Een statief is aan te raden

Vintage lens: Hasselblad lenzen op Sony camera's

Tegenwoordig kan je voor een heleboel verschillende camera's en lenzen adapters kopen dus het wordt steeds interessanter om weer oude lenzen te gaan gebruiken.

Nu heb ik nog een Hasselblad 500CM die ik (helaas) veel te weinig gebruik. Hierbij heb ik ook nog een drietal lenzen. Namelijk een Planar 80mm f/2.8 C die waarschijnlijk van rond 1958 is, een Sonnar  CF 150mm f/4.0 T* uit 1986 en een Distagon 50mm T* f/4.0 CF uit 1984.


Nu zijn er, in tegenstelling tot de E- en FE- mounts, weinig adapters te krijgen voor de Sony A-mount maar gelukkig is deze er voor de Hasselblad lenzen wel. In eerste instantie was zo'n adapter een prijzige zaak, ruim boven de  € 200,00, maar ik kwam er onlangs 1 tegen van het merk Kipon en deze was betaalbaarder en koste slechts € 89,99.vDeze adapter heb ik aangeschaft via Kamera express.

Sony A99 met de ,vlnr 50mm, 150mm en op de camera de 80mm.

Omdat de sluiter en het diafragma ingebouwd zitten in de Hasselblad lenzen hoeft er geen electronische of meganische overbrenging te zijn tussen lens en camera. De adapter is dus vrij eenvoudig. Overigens wordt de centraalsluiter van de lens niet gebruik en draai je het diafragma handmatig open en dicht. De camera kan het beste of op de "M" stand of de "A" stand worden gebruikt.

Gemaakt met de Hasselblad 150mm

Nu is de kwaliteit van de door Zeiss gemaakte lenzen altijd erg goed geweest en ook deze "oudjes" doen qua kwaliteit niet onder voor de moderne lenzen. Ze zijn zelfs beter van kwaliteit als menige andere lens. Een nadeel is dat ze vrij groot en zwaar zijn en ook niet al te lichtsterk. Ook moet je  sowieso met de hand scherp stellen en het diafragma instellen maar dat maakt het wel weer leuker, back-to-basic fotografie dus.

Om het klassieke Hasselblad gevoel nog meer te vergroten crop ik de foto's wel eens in vierkant formaat en pas ik, via Perfect Photo Suite 9.5 van Onone een Hasselblad analoge film border toe zoals bij deze twee onderstaande foto's.

Gemaakt met de Hasselblad 50mm

Gemaakt met de Hasselblad 50mm

Ik gebruik de lenzen nu het meest op mijn A900, dit is een van mijn "altijd mee" camera's
en ik neem dan slechts 1 van de lenzen mee.

Panorama van 7 verticale foto's en gemaakt met de Hasselblad 50mm

Het is het beste om een A99 of andere camera met EV te gebruiken omdat door deze electronische zoeker meteen ziet of de belichting goed is, in tegenstelling tot de optische zoeker van de A900.
Maar zoals eerder gezegd dat maakt het wel weer back-to-basic en fotografie hoeft voor mij niet altijd automatische piloot.

Gemaakt met de Hasselblad 50mm

 

Gemaakt met de 150 mm

Gemaakt met de 80mm

Een voordeel is dat je deze lenzen wel weer voor een redelijke prijs tweedehands kan kopen.
En mocht je zelf nog Hasselblad lenzen hebben liggen waar je niets meer mee doet, voor een klein bedrag geef je ze dus weer een welverdiend tweede leven.

Lars, van Fire Within gemaakt met de 50mm

Fire Within gemaakt met de 50mm

Fire Within gemaakt met de 50mm

Urbex: Sanatorium in Borgoumont.

Deze panorama is gemaakt van 6 foto's via Camera Raw 9. De lucht werd aangepast in Photoshop
met het radiaal zoom filter. Zwart wit door NIK SilverEfex

3 opname HDR, lucht aangepast in Ps met radiaal zoom filter.

Het Sanatorium

In Borgemount vlakbij Stoumont in de Belgische Ardennen staat dit oude Sanatorium. Het werdt gebouwd in 1900 om te zorgen voor tuberculosepatiënten. Sinds 1903 verbleven er patiënten. Vervolgens was het nog een psychiatrische instelling en van 2010 tot 2013 deed het dienst als asielzoekerscentrum. Het werd vanwege de enorme kosten, aan onder andere verwarming, gesloten in 2012. 

Licht valt in een van de verlaten kamers.

 Dit imposante gebouw met een lengte van ongeveer 150 meter is gebouwd op een open plek in het bos op een hoogte van 420 meter. Het is gericht op het zuiden voor optimaal gebruik van licht zon en warmte en de architectuur verwijst naar de grandeur van de Duitse spa hotels.
Het is gelegen aan een wandelroute dus je kan er vrij omheen lopen. Naar binnen is echter een ander verhaal maar er stonden deuren open dus voor een echte Urbex ervaring ga je naar binnen.



De inrichting van het gebouw is nog redelijk nieuw, het staat ook niet lang leeg en er zijn gelukkig weinig tekenen van vandalisme of bijvoorbeeld graffiti.

A room with a view

Omdat het zo'n groot gebouw is met vele kamers en gangen kun je er uren rondlopen. En ondanks dat het er allemaal redelijk hetzelde uit ziet zijn er toch hier en daar subtiele verschillen te vinden.




Het uitzicht over de groene heuvels is trouwens prachtig.
Je vraagt je af of er in de toekomst geen hotel of conferentieoord van gemaakt kan worden. Dit gebouw is eigenlijk te mooi om te laten vervallen.

De rest van het gebouw 

Wie controleert nog op het roken?

Op de begaande grond vind je de keuken. Deze staat nog vol met apparatuur.
Soms heb je het gevoel dat je rondloopt in een verhaal geschreven door Stephen King
waarin iedereen het gebouw overhaast heeft verlaten of is verdwenen.

Stephen King verhaal?

In de kelder is het een wat ander verhaal, daar is het koud, donker en ligt
een en ander er rommelig bij.

In de kelder bevindt zich een deur die, aan de spinnen webben te zien,
niet vaak werd gebruikt.

Hier heeft duidelijk iemand een handje geholpen (en vergeten)

Achter het hoofdgebouw staat een soort van bijgebouw, hier is het verval groter.
Veel afgebladerde verf en achtergelaten spullen.

In de kelder daar is een soort van provisiekamer waar nog flessen staan. Ook nog ongeopende flessen appelsap met een houdbaarheidsdatum van 2005! Hier is dus langere tijd niets meer mee gedaan.

Wijntje erbij?

Kortom, dit sanatorium is een gevarieerde urbex locatie waar je uren kunt ronddwalen.
let op: het binnentreden is verboden dus alles is op eigen risico!

Alle foto's zijn uit de hand gemaakt met een Sony A99 en Sigma 12-24mm f/4.5-5.6. De binnen opnames zijn allemaal HDR (-1, 0, +1).

En wat Urbex fotografie betreft...
Take only pictures, leave only footprints.